Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου. Γεμίζω τη μαύρη οθόνη μου με σημεία στίξης. Ξαπλώνω πάνω στα αποσιωπητικά… αστέρια πάνω στη μαύρη οθόνη… που υποσχέθηκες…να τα γκρεμίσεις για μένα…ένα- ένα. Άπειρα. Μάθε ,πως δεν πιάσανε οι ευχές . Κι είμαι παιδάκι, όπως λες. Τις υποσχέσεις σου να τις κρατάς. Από τα αποσιωπητικά κρατώ τη σιωπή.
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου. Και νυχτώνω την οθόνη.
Στο λιμάνι σου ανάβουν τα λαμπιόνια της παιδικής ατέλειας μου
κι αντανακλούν στη θάλασσα σου.
Θαυμαστικά
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου
Κι ερωτώ.
Γεμίζω την οθόνη ερωτηματικά. Και ξεκαρδίζομαι. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ όπως λες , κι όταν γελώ… ξεκαρδίζομαι. Κ΄ η σβουριχτή καρδιά μου σφηνώνεται πάνω στο ερωτηματικό που έχει σχήμα αγκιστριού.
Ρίχνω στο μαύρο κόκκινο. Της καρδιάς. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ, όπως λες. Και ζω με παραμύθια. Η κοκκινοσκουφίτσα δεν έμαθε ποτέ να κουνάει το μαντήλι και το βαλε για πάντα στο κεφάλι της.
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου. Αφήνω την οθόνη μαύρη
Και διασχίζω το τούνελ που έχτισες με αυτές…για να σε διασχίσω
και να φτάσω στην άλλη σου άκρη. Την φωτεινή.
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι. Ακόμα. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ, όπως λες
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου. Και νυχτώνω την οθόνη.
Στο λιμάνι σου ανάβουν τα λαμπιόνια της παιδικής ατέλειας μου
κι αντανακλούν στη θάλασσα σου.
Θαυμαστικά
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου
Κι ερωτώ.
Γεμίζω την οθόνη ερωτηματικά. Και ξεκαρδίζομαι. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ όπως λες , κι όταν γελώ… ξεκαρδίζομαι. Κ΄ η σβουριχτή καρδιά μου σφηνώνεται πάνω στο ερωτηματικό που έχει σχήμα αγκιστριού.
Ρίχνω στο μαύρο κόκκινο. Της καρδιάς. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ, όπως λες. Και ζω με παραμύθια. Η κοκκινοσκουφίτσα δεν έμαθε ποτέ να κουνάει το μαντήλι και το βαλε για πάντα στο κεφάλι της.
Παραμερίζω τις χιλιάδες λέξεις σου. Αφήνω την οθόνη μαύρη
Και διασχίζω το τούνελ που έχτισες με αυτές…για να σε διασχίσω
και να φτάσω στην άλλη σου άκρη. Την φωτεινή.
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι. Ακόμα. Γιατί είμαι παιδάκι εγώ, όπως λες
Νάρθω στο κρεβάτι σου απόψε;
8 σχόλια:
Δεν είναι ότι είσαι παιδάκι, όλοι μας έχουμε αυτές τις φοβίες, κι όσοι λένε πως δεν τις έχουν είναι ψεύτες! Το σκοτάδι δεν είναι ο αυτοσκοπός του ανθρώπου! Είναι άλλος, η αναζήτης του φωτός! όσα απ[οσιωπητικά και να βάλεις στο τέλος όλων αυτών είναι αυτό που ψάχνουμε. Θα έρθει, η ζωή ποτέ δεν αφήνει χρεωστούμενα στους ανθρώπους. Ποτέ όμως! ΤΟ θέμα είναι εάν θα μπορέσουμε να δούμε πίσω από τα ερωτηματικά και τα αγκυστρωμένα σημεία στίξης τον καθαρό και φωτεινό ουρανο, αν θα είμαι δυνατοί γι αυτό, ακόμα και αν το οτπίο δεν μας αρέσει ή δεν είναι τελικά αυτό που περιμέναμε..... Καλή σου εβδομάδα!
Στο κρεβάτι μου; αμάν- αμάν...πάλι θα πλένω πόδια; έχει καλώς! Έλα συ κι έχω πολλά παραμύθια δικά μου να σου αφηγηθώ!
@μπόσκo
Ε, δεν θα πέσω και στα πόδια σου !
Να μη σου πω ότι… θα το βάλω στα πόδια…
Μύρισε Ροκ-φορ-έβερ πάλι!!!
:)
@ηλίας …just me
Άλλος ερωτοτροπεί με το σκοτάδι, για να το καλμάρει.
Άλλος τσαμπουκαλεύεται και πιστολίζει τρύπες στα τοιχώματά του.
Κι άλλος, καλή ώρα , την κάνει με ψηλά ενίοτε πολύ ψηλά πηδηματάκια ζώντας σε έναν υπέργειο κόσμο. Kρατά το παιδικό του παραμυθάκι και βολεύεται εκεί.
¨Τεχνάσματα επιβίωσης είναι όλα.¨ όπως πολύ εύστοχα μου απάντησε σε ένα σχόλιό μου στο blog της η candyblue.
Ο άνθρωπος που ζει πραγματικά στο φως είναι ολοκληρωμένος.
Ο άνθρωπος που είναι ολοκληρωμένος είναι αυτάρκης.
Οι άνθρωπος που είναι αυτάρκης είναι μοναχός. ( που δεν σημαίνει ότι νιώθει μοναξιά).
Καμία ομοιότητα δεν έχω με αυτόν τον άνθρωπο.
Μακάρι να είχα!
Ζω στο παραμύθι μου με πεντακάθαρους και φωτεινούς ουρανούς…και μαθαίνω, προσπαθώ τουλάχιστον, όταν πέφτω από κει, να πέφτω πιο μαλακά .
Εσύ τι κάνεις…. just you ?
Με ποιο ¨me¨ την παλεύεις;
Σε ευχαριστώ για την κουβεντούλα
Και θα έρθει για τον καθέναν αυτό που θέλει…
Κι αυτό που θέλει θα στρώσει…
Κι όπως στρώσει…..
Ο άνθρωπος που ζει πραγματικά στο φως είναι ολοκληρωμένος.
Ο άνθρωπος που είναι ολοκληρωμένος είναι αυτάρκης.
Οι άνθρωπος που είναι αυτάρκης είναι μοναχός. ( που δεν σημαίνει ότι νιώθει μοναξιά).
Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να σου αντιπαρατεθώ Maira αλλά δυστυχώς έχεις αφοπλίσει κάθε τρόπο άμυνας.... Γιατί από τη μία θέλω να είμαι φωτεινός και αυτάρκης αλλά από την άλλη δεν θέλω να είμαι μόνος μου. Ακόμα και αν δεν σημαίνει ότι νοιώθω μόνος.... Μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια προτιμώ να κρατώ το χέριου κάποιασα παρουσίας και μαζί να δούμε τον ήλιο να ανατέλει και να σηκώνεται πάνω στον ουρανό. Γιατί ακόμα και αυτάρκης να είχαι θέλεις να μοιραστείς συναισθήματα. όχι λόγω ιδιοτροπίας, αλλά, λόγω "ανθρωπιάς" . Είμαστε Καθαρά κοινωνικά όντα, παρόλα αυτά με μία σου σειρά σκέψεων έχεις καταρίψει αυτές τις θεωρίες... Μακάρι να μπορούσα να σοθ πω ότι αυτό μου φαίνεται σαν μια σοφιστία αλλά δεν μου φαίνεται...
Ποιο "me" ε; Καλή ερώτηση. Τη μια λέω το βρήκα! και ακριβώς την επόμενη στιγμή βρίσκει τρόπο και με διαψεύδει! Νομίζω δεν είναι τόσο απλό όσο το δείχνουν τα παραμύθια... Αλλά μάλλον γι αυτό μας το δείχνουν τόσο απλό, για να μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας! Ονειρεύομαι κι εγώ πολιτείες με γαλανούς ουρανούς και νομίζω πως δεν απέχω και πολύ από αυτό! όταν η καρδιά σου γεμίζει από ένα βάρος που μόνο βάρος δεν είναι και την κάνει να νιώθεις ότι πετά δεν μπορεί να σε κοροϊδεύει τόσο αισχρά! νομίζω πως κάπου εκεί πέρα θα βρω κι εγώ αυτό το "me". Ο χρόνος θα μας δείξει!
...ήτανε ένα ποίημα
κι ήτανε γεμάτο τρύπες
έτσι έβλεπες
τον ποιητή να τρώει
και να ερωτεύεται
να βγάζει τα παπούτσια του
και να κοιμάται...
ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σωστός;
@ηλιας…just you:
Ήμουν πολύ μικρή όταν με ντύσανε μ΄ αυτές.
Μεγάλωσα, και με στενεύουν πια…
Πολύ!
Μια μια θα τις βγάλω…
τις πολυφορεμένες ανάγκες μου…
μια μια.
Μετά θα πάρω βαθιά ανάσα και θα βουτήξω στο νερό.
Το κέντρο μου θα απλώνει κύκλους
κι εκείνοι
ήρεμα
θα απλώνουν και θα μεγαλώνουν...
...για να σε βρουν.
@μπόσκο:
και το κρεσέντο
[……]Το πιο παράξενο είναι να είμαι ο άνθρωπος που συνταιριάζει
λέξεις, σ΄ ένα δωμάτιο κάπου σπιτιού.
[……]Το πιο παράξενο είναι να είμαι ο άνθρωπος που συνταιριάζει
λέξεις, σ΄ ένα δωμάτιο κάπου σπιτιού.
[……]Το πιο παράξενο είναι να είμαι ο άνθρωπος που συνταιριάζει
λέξεις, σ΄ ένα δωμάτιο κάπου σπιτιού.
[……]Το πιο παράξενο είναι να είμαι ο άνθρωπος που συνταιριάζει
λέξεις, σ΄ ένα δωμάτιο κάπου σπιτιού.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Εκπληκτική η χθεσινή παράσταση. Δύσκολο εγχείρημα να συνταιριάξεις τόσες τέχνες μαζί. Καιρό είχα να νιώσω τέτοια συγκίνηση.
Ευχαριστώ μπόσκο
@candyblue:
! ! ! !
Ως τότε σε περιμένω στο μέρος του ορίζοντα όπου το μπλε της θάλασσας συναντά το γαλανό του ουρανού! Μια διαχωριστική όριζοντια γραμμή τα διαχωρίζει από το να γίνουν ένα! Πάντα θα υπάρχουν οι ανάγκες! Ακόμα και τότε Maira μου θα έχεις ανάγκη από το οξυγόνο!
Δημοσίευση σχολίου