Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Berlin



Στα αέρινα κανάλια μου



σταλάζει





να ρέει



ο δρόμος της καρδιάς








επιστροφή




ή




πηγαιμός







;;;;;;







Αναχωρώ…







Καλή αντάμωση !!!!



Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

saloon




Ήταν άνθρωπος του λόγου. Συνεπώς και του αλόγου.
Η καβαλάρισσα έφτασε στην μισοερημωμένη πόλη
κι έδεσε το ζωντανό της έξω απ΄ το saloon…..

Με βροχή μπήκε ο Απρίλης
να σταλάζει πάνω μου
ανείπωτα
Κάτω από την επιφάνεια
η περηφάνια
να συγκρατεί το ρίγος

Συγκρατιέται;;;;

Ποθώ, ποθώ
πράγματα μικρά
Μα ο κόσμος μας μικρότερος
δεν τα χωρά.
Με την υπόσχεση να φύγω
Θα σταθώ για λίγο
Στο υπόστεγό σου
Να απορροφήσω τον μουσκεμένο έρωτα.

Μπορώ;;;;

Πεινασμένος μπήκε ο Απρίλης
να καταπίνει τον Μάρτη
απ τον καρπό μας
τον ανώριμο ακόμα.
Κι εγώ να καταπίνω την γλώσσα μου
και να μετρώ
να χρονομετρώ
αμήχανα
πόσες την ώρα αντέχω.
Πολλές σου λέω
πολλές σιωπές…

Εσύ;

Με σιγαστήρα μπήκες
στον Απρίλη μου.
Στραμμένος πάνω μου.
Καταδίκη δίχως δίκη.
Σε λίγες ώρες
για λίγες ώρες
που κλέψαμε.
Ρίξε λοιπόν!
Δεν θα λυγίσω.
Ούτε θα σκληρύνω.
Ρίξε

Μπορείς;;;

Ίσως με μαχαίρι
καλύτερα.
Κόψε με στα δυό.
Και την αλήθεια μου
κόψε
και κράτα την μισή
αν σου αρκεί.

Σου αρκεί;;;

Αφημένη στα μισά.
Θα πλημμυρίσω κόκκινο.
Κόκκινο
καθαρόαιμου ΑΛΟΓΟΥ

Ποτάμι που φλογίζει
και στάζει στους αγρούς
του Απρίλη μου άγριες παπαρούνες.



Ανθίζει ο Απρίλης
Ανθίζει στη σιωπή.
Κι εγώ μαζί.
Μη σε μπερδεύει που δεν μ ακούς.
Δεν ησυχάζω.
Ζεσταίνει σε λίγο ο καιρός
γι αυτό
για λίγο ακόμα
ξηλώνω σιωπές
φτιάχνω οπές
να εισχωρήσεις
στο Εσώτερο του εαυτού μου.
Βαθιά μέσα μου.

Ποθώ!

Υποχωρώ…

Φίλα με σου λέω
Μίλα μου
Ταιριάζουν τα χείλη μας
κι οι γλώσσες μας.

Σαν τις σιωπές μας.

Στον ουρανίσκο μου
οι λέξεις
περιμένουν
να ξεχειλίσουν.
Δεν είναι φθόγγοι.
Είναι η ψυχή μου.


Αποχωρώ…

Αργείς!!!
Αγρίμι η φύση μου.
Σαν τον Απρίλη μου.
Ασυγκράτητη.
Μικραίνει κι άλλο ο κόσμος σου.
Γι αυτό.
Θα φύγω
Με μισή καρδιά
μόνη ξανά
θα επιστρέψω στην Απεραντοσύνη.
Κράτα τα όλα, σου λέω
Είναι η φύση μου γενναιόδωρη.
Και μην φοβάσαι.
Σαν τον Απρίλη
ασυγκράτητα ανθίζω πάλι.

Φύσηξε αεράκι.
Στέγνωσαν τα νωπά
Δεν έχω ΛΟΓΟ πια να μείνω.
Τηρώ τις υποσχέσεις μου
και φεύγω
ανεμοκαλπάζοντας
με τ ΆΛΟΓΟ μου
έξω απ τα νερά σου.

Ο άνεμος ξέρει πάντα τις σωστές διαδρομές.
Όπου με πάει θα με βρεις.

Η σιωπή είναι συνενοχή !

Η καβαλάρισσα ανέβηκε στο ΑΛΟΓΟ της
Και χάθηκε στην ανοιξιάτικη Ανατολή


Κι η σιωπή δεν άφησε ίχνη !