Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

μονο-ζυγο





μέλλει


μέλι


μέλη



αγκαλιασμένα


Θρέψης
.
.
πλεύση
.
.
μελιχρή
.
.
!!!
.
.

Δέος



ηδέως
.
.
στην περιφέρειά μου
..
.
μείνε
.
.
γίνε


γλυκιά


ηδονή.


Αν έλξη


ανέλιξη…


πληγή


φυγή…


κι αν έρως


ήδη


σε σένα


απο-λήγει


κι αν Κέντρου εκφεύγω


κι ακόμα εμμένω


να μένω


μονάχα- μονάχη


να λέω


'μπορώ'


με


λόγια


με/λό/για


ξεχειλίζω


λό-γι-α ...


σβήσε με


κράτα με


κράτα μου


μέλι


σε χείλη


μέλλει


γλυκό


φιλί. ..
update 27.03.08

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ανοιξιάς… ερωτ-απο-κρίσεις


Η πόρτα...
και μια μακρό-συρτη σιωπή
Τριγύρω φθόγγοι σκορπισμένοι
και ατημέλητες λέξεις
αφημένες
δίχως νόημα.
Χτύπησα…
για άλλη μα φορά δυνατά
- Να ανοίγει προς τα μέσα για προς τα έξω αυτή η πόρτα;;;
Καμιά απόκριση
Μόνο μια σιωπή
μονότονα
με την πιο δυνατή φωνή της να ηχοβολεί ορμή
Σπάστην …σπάστην…σπάστην…!!!
Κι ήταν εκεί...
κάτω από την πρόσκαιρη βροχή
του Σαββάτου
σαν να με περίμενε από πάντα.
Έβρεχε …
Άπλωσε το χέρι της
κι από τα δάχτυλα της
έσταζε
μουσκεμένος ο έρωτας.
Με πλησίασε…
Αμήχανη ξεροκατάπια τον ανώφελο θόρυβο
Έπειτα το φιλί...
και κάτω από τον ουρανίσκο
μεταγλωττίζονταν αυτόματα
τα μέχρι τώρα ακατανόητα.
Απ τα υγρά χείλη της
γλιστρούσαν ασυγκράτητα λέξεις
τρυφερές
μαζί και λασπωμένα βρόμικες.
Έβρεχε ακόμα…
και πάνω από τα διψασμένα ριζώματα των αγρών της
λίμνασε για λίγο αναστολή
ώσπου
ανάμεσα σε ρίγη
και πόρους που ανέβλυζαν ηδονή
ρυάκια από παντού
σχημάτιζαν την ρότα τους
για Ένωση .
Αφέθηκα στη ροή.
Κι έπειτα…
πρωτόκλητα
άναρθρα
κι αδιάφορα στην πτώση
τα Ουσιαστικά
χύθηκαν
φλεγόμενο ποτάμι
στην Ανοιξιά
…της θάλασσας μου.




Ημέρα ποίησης σήμερα
… να μην ξεχάσω ότι η απουσία της
καθώς και η έλλειψη Ερωταποκρίσεων στην πολιτική
είναι υπαίτιες της ελλειμματικής πολιτικής κρίσεων .
Σε καιρούς ύφεσης ας αντιπαρατεθούμε
‘’δημιουργώντας’’ συνθήκες ύπαρξης στο ανέφικτο.




Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

χαρτο-κοπτική



















Ντάμα Κούπα με σπαθί....










...έτσι







κι έτσι


...ως τον τελευταίο γύρο Της
την τελευταία μου στροφή

ποντάρω


χάρτινη

σε

τσΌΧΙno κορμί.


...έτσι




κι έτσι



Ποντάρω
ώσπου
νικήτρια
να φτάσω
στον τελευταίο γύρο Της
στην τελευταία μου στροφή


Ώσπου...
ποντάρω


και ξέρω
γυμνή
με φανερό
τον Άσσο
και δίχως
πάσο




περνώντας
.

.

.

.

ΤΕΡΜΑ
.

.

.

.

στο νήμα θα κοπώ




...έτσι








κι έτσι






για πάντα






Παίζοντας!!!



Βάλε ΒαλΕ΄ να πιούμε….

.


.

.


.

ΝΑΙ... !!!





.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

εφήμερον...



θα περάσει...


θα περάσει...



θα περάσει...



θα περάσει...










Θα περάσει...όλα κι όλοι περνούν !





Κυριακή



Ανήθικη απόψε θα κοιμηθώ… στο σώμα μου.





Δευτέρα



Αθώο μου όνειρο
εσύ μην θλίβεσαι
που όλο μεγαλώνεις!
Άβατοι δρόμοι δεν υπάρχουν
για το αδάμαστο ά-λογο μας.







Τρίτη



Mε ΣΙΝΕ-παίρνει...



Τετάρτη


Mε συνεπαίρνει...


Πέμπη

Με συνεπαίρνει...
εκείνη
η σπίθα…
που φέρνει
αλλόκοτα
νέος αέρας
πάνω στις εύφλεκτες λέξεις
στο χαρτί μου.
Τις ρουφώ
σαν το πρώτο τσιγάρο
μετά από καιρό.
Kαι σπινθηρίζει ο νους.
Kι όπου καπνός
φωτιά…
να με μεθά






Παρασκευή



Εφήμερον…

πεταρίζω
κι όλο σιμώνω
στη φωτιά
Ας καώ …
Άσβεστο τον πυρήνα μου
έτσι κρατώ



Σάββατο



Γιγαντώνονται οι φτερούγες μου
Στενεύει ο κόσμος
και δεν χωρώ πια …
Ασύνορα
το φεγγάρι κρατώ
μπαλόνι λευκό
και μεταναστεύω
φιλί φιλί
από στόμα σε στόμα
από σώμα σε σώμα.
Μη φοβάσαι …. κι επιτίθεσαι στο στέκι μου
αν δεν καταλαβαίνεις.
Μεταναστευτικά ομιλώ την ‘’υπερβατικήν’’.

Εσύ;




Κυριακή ξανά…



Φοβάσαι μην καείς…
Να φορέσω το Μάρτη…
για τους δυο μας, θα μου πεις.
Της Νύχτας
με τυφλώνουν απόψε οι προβολείς.
Στα ακροδάχτυλά της
θα με βρει το πρωί
να με ψηλαφίζει
ενώ ονειρεύομαι
…σώματα που ανατέλλουν
αγκαλιασμένα.


Δευτέρα ξανά…


Από την παλάμη σου
δεν με νοιάζουν
της μοίρας μας οι δρόμοι
μα οι διαδρομές
που θα διασχίζει
το χάδι σου
και θα τρυπώνει
στις ξεκούμπωτες στιγμές μου



Τρίτη ξανά…

Μου λείπει
η καθημερινότητά της πόλης.
κι ας είναι εκεί σκληρό το κάθε βήμα.

Μου λείπει η Αθήνα…



Τετάρτη ξανά..

Στο πολυκατοικημένο
απο ανθρωποκυνηγούς κι αγρίμια
δάσος της θα έρθω.
Στην λεηλατημένη
''Κύπρου και Πατησιών''
οn the road…
σε δρόμους
και σταυροδρόμια
να σκάψω
στα τσιμεντένια ριζώματα της
να σε βρω.




Θαρρούν τα άστεγα αυτοκίνητα
πιο κερδοφόρα
από τις άστεγες ανάσες μας, οι ανόητοι!


Σήμερα ξανά…

Σε γυρεύω παντού
Mi terra
Το χωμάτινο σώμα σου
επιθυμώ να φιλήσω
να απο-στηθίσω ζωή
να μάθω...
θα μάθω…
Πρέπει να μάθω…






αύριο...

…να ξεκινήσω, λέω
Δεν υπόσχομαι!!
Πνιγόμαστε οι άνθρωποι
στις υπο-ΣΧΕΣΕΙΣ .
Γι αυτό σου λέω...
Δεν ξέρω τι είμαι
Ούτε που θάμαι αύριο…

Ξέρω
φανερά
με ΣΧΕΣΕΙΣ
και
με ΘΕΣΕΙΣ
δίχως προ-ΘΕΣΕΙΣ
και την αυτό-σχεδία μου
φορτωμένη συλλαβές
να βουτώ τις άμαθες κι άπειρες λέξεις μου
σε διαστάσεις κι ουρανούς
που εσύ Ανώνυμε…
επιτιθέμενος σε ότι δεν καταλαβαίνεις
και (blogo)κουκουλοφορώντας
στα (blogo)στέκια μας
αδυνατείς να δεις.

Θα με βρίσκεις πάντως…
εδώ
να ερωτοτροπούν
οι στιγμές μου
κι απ τις σχισμές μου
να χύνεται ζωή.

κι εδώ



να υπερασπίζομαι και την δική σου μικρόβια ζωή
…κι ας μην καταλαβαίνεις.


up ………….....ΑΝΘΡΩΠΕ

την


up………….....ΟΥΣΙΑ


σου


up………….....ΑΞΙΩΝΩ




Up…….. !!!!






(Ακούγεται το roads των portishead)