Κάλαντα

Σήμερον…

χρΗστός
γεννιέμαι
Εαυτός

εν πόλει
των α-λόγων.

Κι

οι ουρανοί μου
αγάλλονται

σαν
φλέγεται
η φύση μου
όλη.


Καλές γιορτές !

Ο Idiotης

 

Κάπως έτσι.... τα είδα απο μακριά

Στον αέρα….
και
πυρ !!!
Διακόπτουμε για διαφημίσεις
Δεν έτυχε…
πέτυχε…
Το τηλέφωνο μου στη Σκαφιδιά χτυπάει ασταμάτητα…
Το παιδί νεκρό.
Αφημένο
στην αρένα των Εξαρχείων
και βορά στις ύαινες της τηλεθέασης.
Αμολημένα τα θεριά
στην αρένα των ανθρωποθυσιών.
Κραυγάζουν οι κερκίδες και περιμένουν το σύνθημα
ενώ ο Καίσαρας απασχολεί τα χέρια του μετρώντας ψήφους.
Διακόπτουμε για διαφημίσεις.
…Keep walking
Σε ψάχνω στο κινητό

-Που είσαι;;;*Δεν έχω ΙΔΕΑ…
-Που την άφησες;;;

Το πρόγραμμα συνεχίζεται
Η λούπα της εκπυρσοκρότησης ξανά και ξανά.
Πυρσοί και κρότοι θυμού
λαμπαδοδρομούν
από πόλη σε πόλη
και φτάνουν ως εδώ.
Η δημόσια και η η καθ εικόνα ατομική ηθική σου
σε αποσύνθεση από καιρό
αυτοπυρπολείται στους κάδους σκουπιδιών.
Η θρυμματισμένη συνείδηση σου
καθρεφτίζεται τώρα στις σπασμένες βιτρίνες της πόλης.

Στον αέρα ξανά …
ώσπου...

η τηλε-όραση μου
θα εξοστρακιστεί
και θα
θρυμματιστεί κι αυτή στον απέναντι τοίχο μου.

Κομμάτια…
Πως γίνεται να λείπω;;; Μόνη στη Σκαφιδιά και μακριά απ όλα.
Κουρέλι…
Και πώς να απορροφήσω μόνη το αίμα χιλιάδων παιδιών
που σκοτώνονται άδικα κάθε μέρα
και κανείς δεν μιλάει για αυτά
επειδή δεν ανήκουν
στη τάξη και στην ανασφάλειά σου.
Στο όνομα ενός μόνο παιδιού όλα αυτά;;;
-Που πας;;;*Δεν έχω ΙΔΕΑ
-Που την άφησες;;;;;

Ακούω P.J. HARVEY στην ένταση που αρμόζει στις συνθήκες.

Look out ahead

I see danger come

I want a pistol

I want a gun

I'm scared baby

Too many cops

Too many guns...

FUCK!!!
Τα ρουθούνια μας αρχίζουν και μοιάζουν με αυτά του ΓΟΥΡΟΥΝΙΟΥ
FUCK U!!!
ΜΠΑΤΣΕ- ΓΟΥΡΟΥΝΙ-ΔΟΛΟΦΟΝΕ !!!
Μέρα με τη μέρα σου μοιάζω.
Με μεταμορφώνουν
αντί να με μορφώνουν.

Μόνη στη Σκαφιδιά μακριά απ όλα...παρανοώ λες;;;
-Κάποιες φορές το πιο μακριά
είναι και το πιο κοντά
Μην ξεγελιέσαι, η απάντηση σε SMS.

Μόνη στη Σκαφιδιά…
Στάχτες κατά-στολής και καταστροφής συνεχίζουν να φτάνουν ακατάπαυστα ως εδώ.
Προσπαθώ να καθαρίσω το κέντρο μου από την οργή
Και να κεντράρω στο νόημα.

Χε, η σφουγγαρίστρα μοιάζει με μεγάλο πινέλο ζωγραφικής.
Ναι είναι ,το αποφάσισα!!!
Κι ο κόσμος είναι όπως ακριβώς τον βλέπεις ….
Και τα παιδιά είναι το μέλλον.
Κι εγώ το μέλλον το βλέπω όμορφο!!!

Εσύ φταις !!!

Για αυτό μην πιάνεις τα παιδιά στο στόμα σου,ρε…
Στη Μαξίμου μαξιμαλιστικές υποσχέσεις ετοιμάζονται
να σε κάνουν να ξεχάσεις πάλι …
Έχουν τα μέσα τους
κι
έχεις τα μέσα σου...
Ξέθαψα από τις στάχτες τα παλιά σου συνθήματα πατέρα.
Γι αυτό…
ΕΠΙ ΠΟΔΟΣ
ΜΕΤΑΒΟΛΗ

ΠΥΡ ΚΑΙ ΒΟΛΗ

ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΒΟΛΗ,idiot!!!

Πριν ξεθυμάνεις και ιδιωτεύσεις πάλι !!!

Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου 2008.

Στην κατάληψη του Λυκείου στον Πύργο Ηλείας .
Τα παιδιά …
δημιουργούν
ιδέες
όνειρα
και προτάσεις
και
ετοιμάζουν την πορεία τους

                                                       σε έναν κόσμο δίχως θύτες και θύματα!!!!

                                                                              Fuck u πατέρα.
                                                                  Εσύ,ο ΒΙΟΣ και η συν- ΒΙΑ σου !!!

κλειδαρότρυπα

΄΄Το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου την πόρτα΄΄.
Κι οι πόρτες γίνανε ασφαλείας πια.
Εντός η τύχη εγκλεισμένη.
Εκτός οι τοίχοι τσιμεντένιοι.
Ανάμεσα στο εντός και το εκτός ένα τόσο δα πέρασμα.
Μια τρύπα σε μέγεθος ματιού. Μια κλειδαρότρυπα με θέα τον κόσμο.


Παρκάρει το παπί, ανεβαίνει, κλειδώνει καλά πίσω του κι αποκαμωμένος, αφήνεται σύγκορμα, σύψυχα στην αγκαλιά της καρέκλας του.
‘’Πάνω–κάτω την Πατησίων, πάνω–κάτω την Πατησίων. Γύρω του αφίσες, κλάμα και ρεκλάμα. Όλο στενεύει η πόλη κάτω από το γκριζοκίτρινο ταβάνι της και συνωστισμένα αγέλαστα χείλη ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα κάτω από το αταξίδευτο νέφος.

Ο ΄΄πύργος ΄΄του αναβοσβήνει ετοιμοπόλεμος.
Ο Τηλέ-μαχος τηλε-μάχεται κι είναι ατρόμητος. Καθηλωμένος στην καρέκλα και προσηλωμένος στην οθόνη, κουνάει στο joystick το δάχτυλο του πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά υπνωτίζοντας δεξιοτεχνικά κάθε μαύρη σκέψη. Με ένα κούνημα δαχτύλου, ηγέτης ολόκληρου του σύμπαντος. Μετρά και ξαναμετρά τα bonus του. Μετρούν οι άνθρωποι για να μετρούν ως άνθρωποι, στην ζωή που όλο ακριβαίνει !

Κλειδώνει απ έξω την χρηματοπιστωτική εικονικότητα και την αφήνει να συγκρούεται με την πραγματικότητα. Εκείνος ξέρει να μάχεται και να νικά πραγματικά ΄΄στον κόσμο του΄΄. Θα νικήσει πάλι. Φουσκώνει μέσα του περηφάνια . Ενώ, έξω, επίσημες χρηματοδοτικές τρόμπες, με τον αέρα…….της άγνοιας του, φουσκώνουν την τεράστια παγκόσμια φούσκα που θα σκάσει στα πραγματικά του μούτρα. Θα τρομάξει. Η άγνοια φέρνει τρόμο. Με αναβαθμισμένες ταχύτητες και αχτύπητους ψηφιακούς σηματοδότες G3 ετοιμοπόλεμος ξανά. Οι G7 κι οι ηγέτες της ευρωζώνης θα σφίξουν τις ζώνες…υποσχόμενοι προστασία κι ασφάλεια στους φιλειρηνικούς δημοκράτες πολίτες τους. Καθηλωμένος στην καρέκλα του και βολεμένος με ζώνες …ασφαλείας, ελέγχεται!

Λίγο πριν του παραδοθεί κι ο επόμενος πλανήτης, θα τον διακόψει μια άλαλη φωνή στο MSN. Είναι φίλη του. Έχει πολλούς τέτοιους φίλους. Σε απόσταση θλίψης με λογο-κρυμμένες λέξεις και σημειολογικά κακαρίσματα τύπου ‘’χαχαχαχα΄’, η φωνή δείχνει να χαίρεται. Έτσι ξε-καρδισμένοι, εν αναισθησία, θα επικοινωνήσουν ελεύθερα, ερήμην καρδιάς, εκτός κινδύνου, εντός ερημιάς, εκτός πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα άλλωστε από την κεραία της ταράτσας στον έκτο όροφο θα κατηφορίσει άκοπα ως το διαμέρισμά του και τηλε-ορώντας την, του αρκεί και περισσεύει φρικαλέα. ’’Τα έχει δει όλα’’ και τα χιλιοδαγκωμένα από μπλε δόντια και blue tooth αφτιά του έχουν ακούσει πολλά. Η τηλεόραση θα παίζει όλη μέρα. Κι ο Τηλέμαχος ως καλός οικοδεσπότης θα καλωσορίζει στη συναισθηματική ερημιά του έρωτες, θανάτους, οδυρμούς και χαρές των άλλων. Θα γεμίσει το σπίτι του …φωνές.

Φωνάζει η έγκλειστη ψυχή και του ζητά να ανοίξει. Την επιβιβάζει στον explorer και με ιλιγγιώδη ταχύτητα ADSL την ελευθερώνει στην χώρα των Ανωνύμων bloggers. Εκεί, στους ιντερνετικούς αιθέρες, ζουν και σμίγουν οι λέξεις τους. Έτσι, ασώματοι αλλά ασφαλείς στα webσπιτάκια, πλάθουν και βιώνουν ζωή. Εκεί, από το βόθρο στο βάθρο είναι ένα γράμμα διαφορά. Αλλιώς είναι μιας ζωής αγώνας.

Σβήσανε οι σκέψεις. Σβήνει τον υπολογιστή.
Ήρθε η ώρα να ακουμπήσει το καλά αδειασμένο κεφάλι του στο γεμάτο πούπουλα μαξιλάρι του να κοιμηθεί. Πρωί-πρωί δουλειά. Με το παπί. ΄΄Μα με παπί δεν πας μακριά΄΄ του ξεφεύγει μια σκέψη. Κινούμενος εν πίστη και ρυθμούς απίστευτους, θα πιστωθεί ξανά, να αγοράσει κάτι ταχύτερο.
Θα βρεθεί πάλι μαζί με άλλα σώματα, θρεμμένα με τοξίνες και τεράστιες ουρές, μπροστά απ ταμεία, να αυτομαστιγώνονται ηδονικά. Πέρα-δώθε, πέρα- δώθε οι ουρές. Πέρα –δώθε ουρές πιστών σκυλιών μπροστά απ τα αφεντικά τους…για λίγα πιστωτικά όνειρα. Υπερτοκισμένα δανεικά και ξοφλημένα ιδανικά.
Δαγκώστε τους, ρε

Ο κόσμος των τσιπς και μικροτσίπς, θα συρρικνώνει κάθε μέρα και περισσότερο τον ούτως ή άλλως μικρόκοσμό του. Η κλειδοκρατορία του φόβου του θα κρατά καλά κλεισμένες τις πόρτες και τα παραθυρόφυλλα της ψυχής του. Θα τολμήσει αlma libre το άλμα στην πραγματική ζωή; Θα συνειδητοποιήσει και θα κατανοήσει την ιδέα της περι-ουσίας για να φτάσει ξανά στην ουσία της φύσης του, ώστε τα Ουσιαστικά να γίνουν ουσιαστικότερα, τα Επίθετα να προσδιορίζουν ομορφότερα, οι Προθέσεις του θετικότερες, οι Σύνδεσμοι στενότεροι κι οι Μετοχές να αναβαθμιστούν σε Συμμετοχές και ενδιαφέρον για ότι συμβαίνει μέσα, γύρω κι έξω του;
Τι ΄΄Μέρος του Λόγου΄΄ έγινες βρε άνθρωπε;

To be continued…επί της οθόνης;;;

(...)

Κείμενό μου που θα δημοσιευθεί τις επόμενες μέρες στο περιοδικό ΄΄Υποβρύχιο΄΄. Θέμα του τεύχους : ¨κλειδαρότρυπα΄΄.

εντοπίζομαι...little me, me, me

Πανσέληνος

Έργο: ΙΣΜΗΝΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΥ

Καλοτάξιδα, καλότοιχα και καλότυχα Κιομ!!!!!

Γκρίζο θαλασσί

Τις ρίζες μου να φυτέψω
πάω
σε γη που βλάστησε
ξανά ελπίδα
και στοργικά
αγκαλιάζει η θάλασσα.

Τις ρίζες μου να φυτέψω
πάω
σε γη που βλάστησε
ξανά ελπίδα
και
στα έγκατα του νου μου
βαθιά
η τρυφερή της θέληση
ριζώνεται.

Γι αυτό….

Απόψε ποθώ
να προλάβω.
Εμμένω
και
μένω
να λάβω
φιλί
να δώσω.
Φιλί-φιλί να αποκοιμηθεί γλυκά
το καλοκαίρι
στην αγκαλιά σου
ποθώ.

Και με βροχή
φθινοπώρου
να με κοιτάς
να φεύγω
σταγόνα-σταγόνα
να στάζει η αγάπη μας
στο πονεμένο σώμα της
να ποτιστεί
να τρέφεται
η λαχτάρα προς το φως

εκεί που θα πάω….στην Ηλεία.

Διορισμός στην Ηλεία.
πάω σε τόπο που σιγά-σιγά ακούστηκαν ξανά κελαϊδισμοί κι οι πληγωμένες φωλιές ξαναχτίζονται και κατοικούνται. Εκεί στα νέα ξεκινήματα της φύσης και των ανθρώπων θα φτιάξω κι εγώ τη νέα μου φωλιά.

<Αμέθυστος>... το μπλε της θάλασσας και το κόκκινο του λιμανιού

 

Φ ε ύ γ ω. . .

καθώς
στο τρυγοκόφινο
οι ρόγες
ηδυπαθώς
περιμένουν
τον τρυγητή τους.

καθώς
σμίγουν
οι λέξεις
και εκστασιασμένες
φουσκώνουν
στις φλέβες
ξέφρενα
κύματα πάθους

θάλασσας… ταραχή
και
οίνου… πνεύμα

…πριν καν
στα βαρέλια
κοκκινίσει το κρασί !!!


Αναχώρηση…
και
στο λιμάνι
μεθυσμένες
ξεκουμπώνονται
κι άλλο …οι λέξεις.

Η αποβάθρα
ανεμίζει
αποχωρισμό
και
τα κύματα
γλείφουν
με μανία
το σκαρί
σαν νάναι
τελευταία φορά...


Λύνω τον κάβο…
και πάω
προς θάλασσες
χειμωνιάτικες
σε χρώμα
μαύρου μελανιού.

Να σου γράφω….υπόσχομαι

κι αμέσως
κάτω από τον ανέφελο
Αττικό ουρανό
και
πιο κάτω από τα σκούρα βλέφαρα μου
πυκνώνουν σύννεφα.
Μια τελευταία ματιά προλαβαίνει
να παγιδεύσει
το φωτεινό σου βλέμμα.

και για δες…

πρώτη φορά
στα χρώματα
του ουράνιου τόξου
δακρύζει
ο ουρανός μου


…γιατί ΥΠΑΡΧΕΙΣ και είναι ΘΑΥΜΑ !!!!!!

ΔΙ-ορισμός εκτός Αθηνών και ΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΔΥΟ-ορισμός εντός μου κι Ε Ν Ω Σ Η.

αναλώσιμα

Νίσυρος, Τήλος, Σάμος….

tattoo

Στην περιφέρεια της πόλης ακόμα
κάπου στο Σούνιο
αφημένη...
στην τρύπα του ζώντος
να καίει την επιδερμίδα μου σιγά σιγά
και να ξεφλουδίζει τη ζωή μου.

Τη θες πολύ…ε;


Δείκτης προστασίας μηδέν.
Τα μέσα ενημέρωσης επιμένουν
να αποφεύγουμε
την γυμνή έκθεση
κάποιες ώρες.
Σταθερά
στον επόμενο τόνο η ώρα είναι πάλι…
ΤΩΡΑ…
Κλείνω την ενημέρωση
Ανοίγω τα μέσα μου.

Ξεφλουδισμένη ξανά…
Πώς τα κατάφερες;;
Πως τα κατάφερα;;
Το φρέσκο δέρμα
ευαίσθητο αλλά και τολμηρό
έτοιμο να πάρει τη θέση του παλιού
και να δεχτεί νέα χάδια
νέα χέρια
νέα μαχαίρια.
πάνω
στις παλιές χαρακιές
παλιών αγαπημένων.
Στη θέση τους κι αυτές!
Τα tattoo μου.
Δεν φεύγουν ποτέ.
Ο νέος αέρας σηκώνει ρίγη
ανάμεσά τους
πιρόγες
αρχίζουν να ταξιδεύουν...
γύρω απ τις ρόγες μου
...τα χέρια σου.


Ο δείκτης του θερμόμετρου ανεβαίνει.
Δείκτης προστασίας μηδέν ξανά.
Κι ο δείκτης σου να γλιστράει
πάνω στις θερινές μου ώρες
να τις γυρίζει πάλι μια μπρος μια πίσω.



Μικρές δονήσεις
Μετακινούν τις αντιστάσεις μου
κι ανοίγουν περάσματα.


Να μπεις μου ζητάς
στα έγκατα μου
και με αργές κινήσεις
μπαίνεις
και μου ζητάς
να μπεις κι άλλο
στον πιο βαθύ βυθό μου
να βρεις λες
κοραλλένιους ανθούς
που ποτίζονται ζωή
από αρχαίες κρήνες ερώτων.
Κι εγώ
αποκρίνομαι
Κι εσύ
με μικρές κοφτές ανάσες
σκάβεις κι άλλα ανοίγματα
και οι σάλπιγγές μου
σαλπίζουν
παραγγέλματα ετοιμότητας
για την επερχόμενη εισβολή
την πιο κοντά στον πυρήνα μου
και την μετέπειτα παράδοση.

Σουσαμένιο σύνθημα
ακουμπάς στο αυτί μου
μυστικό
και
στη στιγμή
στη σχισμή
περνάς
μπαίνεις
και
βγαίνεις
από σκοτεινές στοές
και φτάνεις στα ανεξερεύνητα και αχαρτογράφητα
ακόμα σπήλαια μου
όπου σταλακτίτες εκατομμυρίων πόνων
σταλάζουν κρυμμένοι δάκρυα
Και χαμένοι στο χρόνο με το χρόνο
φτιάχνουν ομορφιά,
μου ψιθυρίζεις
…θησαυρούς!

Τα χείλη σου ψάχνουν ότι είναι δικό μου
να κατακτηθεί.
Σε αφήνω
ενώ οι γλώσσες μας μιλούν ασύνορα
και μεταγλωττίζουν παθιασμένες
την ουσία του σύμπαντός μας.
ΤΩΡΑ.
Τώρα.
Τώρα…
στα μάτια σου κολυμπά αμέριμνα η δικιά σου παράδοσή
Τώρα…
εσύ είσαι εγώ
κι εγώ εσύ
και στο βλέμμα σου ο ουρανός καθρεφτίζει
απανωτές εκρήξεις του μακρινού Πλούτωνα
στον υγρό κάτω κόσμο μου.




Να τελειώσουμε μαζί, μου ψιθυρίζεις.
Κι ο ψίθυρός σου φουσκώνει
κύματα ….
υγρές αναταράξεις
από ηδονικά κενά
και κομμένες ανάσες
που ανακατεύουν τον πυθμένα μου.
Χάνομαι!

Χάνω τον έλεγχο
κι…
έπειτα
βυθίζομαι μόνη στον ακόμα βαθύτερο βυθό μου.
Στο ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ μου
παρασέρνοντας μαζί μου τους νωπούς ψίθυρούς σου..
Εκεί …
η Α.

ο Λ.

η Η.

ο Θ.

η Ε.

η Ι.

ο Α.
Ένας βυθός γεμάτος πνιγμένες ψυχές από ναυάγια της ζωής μου.
Εκεί ανακατεύτηκαν …και τώρα πάλι παλιές φουρτούνες ματαίωσης με τα αρχικά τους γράμματα και σημερινοί ηδονικοί στροβιλισμοί με απολήξεις ονείρων.

Hey you !

Φτάσε τον αν μπορείς.
ή
Φύγε καλύτερα… πριν γίνεις ένα ακόμα ναυάγιο μου!

Δες…
Ανοιγοκλείνουν μπουκαπόρτες
να καταπιούν και να ξεράσουν
πάνω σε άγονες γραμμές
τα ονείρατά μας.

Ονείρατα ήταν και είναι…..και πάνε όλο.



ΔΙΑΚΟΠΕΣ….!!!

Συντεταγμένη

Μέρα: Πέμπτη
Τρόπος: με Πανσέληνο.
Τόπος: Οδός Ορφέως στο Γαλάτσι
Ώρα: καλή !

Έπεσε
πάνω στον συντελικό μου χρόνο
και ζήτησε να μάθει
την γεωγραφία του βυθού μου.
Συστήθηκε.
-Ένας περαστικός κομήτης με κόκκινη ουρά,
είπε με τα mail-ένια λόγια του.
Έτσι συστήθηκε.


-Ακούς Μαρία... ; με ρώτησε .
Και δεν απάντησα ξανά.
Δεν είπα λέξη.
Ανέβηκα στη κόκκινη ουρά του
κρατήθηκα από την αναμαλλιασμένη κόμη του
ψαχούλευα με τα δάχτυλα μου
την φωτεινή ανεμελιά του
κι ανέμελα
έφτασα στον πυκνό μικρό του πυρήνα.
Φτιαγμένο
από παγοκρυστάλλους.
Από νερό και αμμωνία
Η αμμωνία προκαλεί δάκρυα.

Δεν τόξερα !

Αυτή σε έστειλε, ε;;;
Έτσι ρωτάει κι αυτή.
Η παν-σελήνη μου.
-Ακούς Μαρία;;;

Δεμένη στον καρπό μου
η ολόγυμνη αλήθεια της
πάντα με γεμίζει και μ αδειάζει
με τις παλιρροϊκές δυνάμεις της.
Ακατανίκητη έλξη.
Έτσι η σελήνη μου.
Παραδίνομαι
και παρα-παρα-δίνομαι
και δεν με νοιάζει.
Κι αν χάσω
δεν θα ξε-χάσω.

Στης Μνημοσύνης τα νερά γενούν οι λέξεις.

Κρατιέμαι γερά σου λέω
Πήγαινέ με…
Κι ας εκτινάζομαι
με τις αλλόκοτες ταχύτητες σου
μια στο πριν
την άλλη στο μετά.
Πήγαινε με σ αυτήν…

Δευτέρα.
Δες την τώρα πάλι…
Πως καθρεφτίζεται πάνω μου
με την απανθρακωμένη άκρη της.
Έτσι κάνει πάντα..

-Ακούς Μαρία;;;

Εσύ μ ακούς, κομήτη μου;;;;
Γιατί σε ορφικούς ρυθμούς και μελωδίες
κατοικώ.
Κι ας λένε όλοι στο Γαλάτσι.
Ταξίδεψέ με μέσα απ τα άστρα
Πήγαινε με...

Κι εγώ

της κόμης σου

τις απολήξεις

θα σου στολίζω

με καταλήξεις-όμοιες

τραγουδιών

Άκου..

 
                                                  Προχωρώ στο κενό
                                                   και μπαλόνι λευκό
                                                    τη σελήνη κρατώ
                                                    το βάρος αψηφώ

                                                              Σου απαντώ…
                                      Το σύμπαν μου με δάκρυ θαρρώ πως φτιάχνω.
                                                        Νερό, αλάτι και βυθό.

                                                        Κι όλο αλλάζει …ναι
                                                πάνω σε τιτάνιες παρτίδες σκάκι
                                                 συγκρούσεις πρωτοπλανητών
                                     κι αντανακλάσεις αστεριών που γκρεμίζονται.

                                                             Ταξιδεμένε …

                                                                Εσύ !!!!
                                                         Εσύ πες μου…
                                                       Πες μου τι ξέρεις!   
                                                          Τι έχεις δει;;;;
                                                   Αληθεύει πως κάποτε
                                                          η σελήνη μου
                                                ήταν φλεγόμενος βράχος;;;

                                                            Αληθεύει;;;

παρατονισμοί

Εν πολλοίς
την πόλη
εγκαταλείπω
για δυο μέρες
να δύω
μακρυά σου…
για λίγο…
να λυγώ…
σε άμμο
μη σπάσω.

Απόπλους…
απ το λιμάνι .
Πόσο μοιάζουν όλα τα λιμάνια!
Σταυρόλεξο.
Εγώ το σταυρό
Εσύ τις λέξεις
Δυο ποτά στο μπαρ του πλοίου
σε περικλείω
πλέω
κλαίω
φτιάχνω κύμα …
κι αυτό τη σιωπηλή συντριβή μου.

Θυμάμαι…

Καλοκαίρι
Να μου μιλάς για έτη φωτός.
Το φως μου δεν έχει έτη…χε!

Επέμενες ότι
το αστέρι που βλέπω
ίσως να μην υπάρχει πια.
Το είχες γκρεμίσει ,ε;
Δεν ήξερα πως μιλούσες για μας.

Όλα μιλάνε για μας, το ξέρω πια!!!



Φτάνω κομμάτια, συνθέτω κομμάτια.
Η μελωδία.
Υπόκωφοι υγροί ήχοι
του άτολμου έρωτα
σε μυστικό ρυθμό.


Θέρος κι έρως
στο νησί.
Οι φίλοι.
Θέρμη και πλήξη
Αντιστάσεις που λιώνουν
στον ουρανίσκο μου
και κάνουν τις λέξεις
να χύνονται
παράτολμες
και
παρατονισμένες.

Ανάσα
Δύνη
Δεινή ανάσα
πόθου
Νυχτώνει πια
…να σχηματίσω την σελήνη.

Τη σχηματίζω
την κοιτώ
στου κύκλου της τα θυμικά
βλέπω εσένα
όλο να αλλάζεις.

Μου λέιπεις πολύ
πότε-πότε
και
ποτέ μα ποτέ
δεν θα μάθεις το βάθος
της πληγής που άφησες.
Ποτέ!
Δεν μπορείς!

Θέρος κι έρως
Ολόγλυφο σώμα μου
Δηναιές μου πληγές.
Άλλη μία.
Το αλάτι από πάνω της γλείφω
Με την ηδονή που απολαμβάνει
ένα παιδί το παγωτό του.



Ολοένα το ένα… στα δύο
Κι όλο δύω



Σελήνη μισή
κι άλλοτε σελήνη σε σχήμα νυχιού
να ξύνει πάνω μου
τις διαθέσεις της.
Ωδή μου κι οδύνη μου


Ολόγεμη σε ποθώ
Ακούς;;;
Ο λ ό γ ε μ η !!!

Ξημερώνει
κι
εξημερώνει ο ήλιος
κι
εξαλείφει τις πληγές
λένε

Αφήνομαι!

Te quiero
Te amoMi Terra
Κι έρω
στην άμμο
μητέρα

Θέρος κι έρως
Πηγή ζωής
Αλάτι, νερό , ιώδιο και ήλιος.
Διψώ
πολύ διψώ
και λαιμαργώ ζωή.

Μπήγω τα δάχτυλα στην άμμο
Θυμάμαι
μυρωδιά και στήθος μητέρας!!!


Θέρος κι έρως
Σε σκέφτομαι
Κυλά η ζωή
κι εγώ το σώμα μου στην άμμο
και την κρατώ στα χέρια μου σφιχτά.
Με πάθος την σφίγγω και με δύναμη
κι αυτή
έτσι,
την δύναμη παίρνει
και ξεφεύγει
και γλιστρά
από τα δάχτυλά μου.

Κι εσύ μητέρα
Πως άφησες το στήθος να σου κόψουν
…κι έπειτα έφυγες;;;;;

Τώρα;;;;

Δεν θα μεγαλώσω ποτέ.

Ασυγχώρητη!!!!!

again...

...the end

Λογο-τεχνικών αιτιών την Πέμπτη κλειστά !

... κι η αφίσα που φιλοτέχνησε η candyblue τα λέει όλα !

Little sunday story

Ξυπνώ
με φως...
Φως πολύ !!!

Το στόρι μου
διάπλατα
τραβώ.
Στην ρολίνα
των λινών
των ληγμένων
λυγμών

αφήνομαι…





Σε κοιτώ.
Έχεις το βλέμμα της θάλασσας μου. Το ξέρεις;

Σε κοι-τώ κα-τά-μα-τα
και
γυμ-νώ-νο-μαι
α-πό τα πε-ριτ-τά
και βου-τώ
τις συλ-λα-βές
στη θά-λασ-σα
να ξα-να-βα-φτι-στούν
οι λέ-ξεις .



Ο έρωτας

Η τέχνη





Ο έρωτας κι η τέχνη

Η τέχνη κι ο έρωτας

Ο έρωτας στην τέχνη

Η τέχνη στον έρωτα.





Εδώ στην ακροθαλασσιά σου
στροβιλίζομαι…περιστρέφομαι...
κι αφήνομαι...
στην φυγόκεντρο
να μετακινεί το κέντρο μου
ελεύθερα, ελεύθερο,ελεύθερη…

Κυριακή και Μάης και μαζί.

Ο ήλιος, το αλάτι, το νερό, το ιώδιο, τα φιλιά

Και ζηλεύει η σκιά
που δεν μπορεί κι αυτή
να έχει τη γεύση σου πάνω της.

προχείρως …

Με μολύβι ματιών, κραγιόν, την καρβουνιασμένη μύτη σπίρτου, πάνω σε χαρτοπετσέτες, σε πακέτα τσιγάρων, χάρτινα τραπεζομάντιλα καλοκαιρινής ταβέρνας, στις παλάμες των χεριών μου…

Κάποιες συνήθειες δεν κόβονται!!!




Πρωινός καφές και τσιγάρο …
Ανταποκρίνομαι στην διπλή πρόσκληση της maya και του bosko να δημοσιοποιήσω την ιδιόχειρη γραφή μου και καλώ με την σειρά μου την surrealist εφόσον επιθυμεί να παίξει.
(Οι υπόλοιποι φίλοι έχουν ήδη λάβει πρόσκληση από άλλους).

για το
http://autographcollectors.blogspot.com

Berlin

Στα αέρινα κανάλια μου

σταλάζει

να ρέει

ο δρόμος της καρδιάς

επιστροφή

ή

πηγαιμός

;;;;;;

Αναχωρώ…

Καλή αντάμωση !!!!

saloon

Ήταν άνθρωπος του λόγου. Συνεπώς και του αλόγου.
Η καβαλάρισσα έφτασε στην μισοερημωμένη πόλη
κι έδεσε το ζωντανό της έξω απ΄ το saloon…..

Με βροχή μπήκε ο Απρίλης
να σταλάζει πάνω μου
ανείπωτα
Κάτω από την επιφάνεια
η περηφάνια
να συγκρατεί το ρίγος

Συγκρατιέται;;;;

Ποθώ, ποθώ
πράγματα μικρά
Μα ο κόσμος μας μικρότερος
δεν τα χωρά.
Με την υπόσχεση να φύγω
Θα σταθώ για λίγο
Στο υπόστεγό σου
Να απορροφήσω τον μουσκεμένο έρωτα.

Μπορώ;;;;

Πεινασμένος μπήκε ο Απρίλης
να καταπίνει τον Μάρτη
απ τον καρπό μας
τον ανώριμο ακόμα.
Κι εγώ να καταπίνω την γλώσσα μου
και να μετρώ
να χρονομετρώ
αμήχανα
πόσες την ώρα αντέχω.
Πολλές σου λέω
πολλές σιωπές…

Εσύ;

Με σιγαστήρα μπήκες
στον Απρίλη μου.
Στραμμένος πάνω μου.
Καταδίκη δίχως δίκη.
Σε λίγες ώρες
για λίγες ώρες
που κλέψαμε.
Ρίξε λοιπόν!
Δεν θα λυγίσω.
Ούτε θα σκληρύνω.
Ρίξε

Μπορείς;;;

Ίσως με μαχαίρι
καλύτερα.
Κόψε με στα δυό.
Και την αλήθεια μου

κόψε
και κράτα την μισή
αν σου αρκεί.

Σου αρκεί;;;

Αφημένη στα μισά.
Θα πλημμυρίσω κόκκινο.
Κόκκινο
καθαρόαιμου ΑΛΟΓΟΥ
Ποτάμι που φλογίζει
και στάζει στους αγρούς
του Απρίλη μου άγριες παπαρούνες.



Ανθίζει ο Απρίλης
Ανθίζει στη σιωπή.
Κι εγώ μαζί.
Μη σε μπερδεύει που δεν μ ακούς.
Δεν ησυχάζω.
Ζεσταίνει σε λίγο ο καιρός
γι αυτό
για λίγο ακόμα
ξηλώνω σιωπές
φτιάχνω οπές
να εισχωρήσεις
στο Εσώτερο του εαυτού μου.
Βαθιά μέσα μου.

Ποθώ!

Υποχωρώ…

Φίλα με σου λέω
Μίλα μου
Ταιριάζουν τα χείλη μας
κι οι γλώσσες μας.

Σαν τις σιωπές μας.

Στον ουρανίσκο μου
οι λέξεις
περιμένουν
να ξεχειλίσουν.
Δεν είναι φθόγγοι.
Είναι η ψυχή μου.


Αποχωρώ…

Αργείς!!!
Αγρίμι η φύση μου.
Σαν τον Απρίλη μου.
Ασυγκράτητη.
Μικραίνει κι άλλο ο κόσμος σου.
Γι αυτό.
Θα φύγω
Με μισή καρδιά
μόνη ξανά
θα επιστρέψω στην Απεραντοσύνη.
Κράτα τα όλα, σου λέω
Είναι η φύση μου γενναιόδωρη.
Και μην φοβάσαι.
Σαν τον Απρίλη
ασυγκράτητα ανθίζω πάλι.

Φύσηξε αεράκι.
Στέγνωσαν τα νωπά
Δεν έχω ΛΟΓΟ πια να μείνω.
Τηρώ τις υποσχέσεις μου
και φεύγω
ανεμοκαλπάζοντας
με τ ΆΛΟΓΟ μου
έξω απ τα νερά σου.

Ο άνεμος ξέρει πάντα τις σωστές διαδρομές.
Όπου με πάει θα με βρεις.

Η σιωπή είναι συνενοχή !

Η καβαλάρισσα ανέβηκε στο ΑΛΟΓΟ της
Και χάθηκε στην ανοιξιάτικη Ανατολή

Κι η σιωπή δεν άφησε ίχνη !

ατελώς...

ΕΡΩ-τώντας
έφτασα στην πόλη σου
ΕΡΩ-τώντας
με την ιπτάμενη αυτo-σχεδια μου
την φτιαγμένη από παλιό δάκρυ
νερό , αλάτι και βυθός
που εξατμίστηκε
από τη θέρμη σου
κι εγώ
όλο
να χύνομαι
να γίνομαι
σύννεφο
που ανυψώνεται

 

Διαλύθηκα
αναλύθηκα
κι αναλήφθηκα
κλείνω το μάτι
από ψηλά
στον Κάτω Κόσμο
τον παλιό μου
για να έρθω να σε βρω

σύννεφο
περαστικό
γεμάτο Αόριστο
και μέλλον.

ΕΡΩ-τώντας έφτασα στην πόλη σου
κι ακολούθησα
ποτάμια μελάνι
και χαμήλωσα για λίγο
να πάρω το χρώμα απο τις λέξεις σου
να φτιάξω το σκηνικό μου.
Κι άλλα…κι άλλα …κι άλλα
ποτάμια ..
φλέβες φουσκωμένες ,θρεμμένες με πόθο
να ζωντανεύουν τα άλαλα παραμιλητά μου
να ξεκινούν και να καταλήγουν σε σένα.

ΕΡΩ-τώντας
έφτασα στην στέγη σου
και μετεωρο-λογώντας
απρόβλεπτα
μπήκα σε δύσκολους καιρούς

στην ανοιξιά σου
την μυροποιό
στον κήπο σου

μπήκα

στο σκηνικό μου.

.............

Βγες
και κοίταξέ με
σύννεφο ήρθα
για σένα
να σου θυμίσω
Βγες
και κοίταξέ με
σύννεφο ήρθα
για μένα
να μου θυμίσω
Φύσα….φύσα….
τώρα…
σχημάτισέ με

Τι θες να γίνω..
Τι θες να θυμηθείς;;
Βράχος να κρατηθείς;
Πουλί και να πετάς;
Σταυρός να με σταυρώσεις
και Μυροφόρες μνήμες
να κλαίνε από κάτω
τον χαμένο έρωτα;;;;
Τι θες να γίνω;;;
Πες μου !!!
Φύσα….φύσα….
τώρα…
σχημάτισέ με
τώρα…
το άυλο παρόν μου
Αφήνομαι !!!
Φύσα και πύκνωσέ με
Να δροσοβολώ…
να σε μουσκεύω…
ηδονή.
Χύνομαι!!!
Φύσα και πύκνωσε με
κι άλλο…
το ξέρω
θα γίνω νερό κι αλάτι πάλι
όταν θελήσεις
να βαρύνω.
Δεν φοβάμαι πια…
και πάλι θα εξατμιστώ.

Μύρομαι
και γίνομαι !!!


..σύννεφο
περαστικό.






ΕΡΩ-τώντας
θα μείνω ή θα φύγω
χωρίς τελεία
.

Και τι παραδοχή !!!!!
Η ατέλειά μου….να σε χρειάζομαι !!!