Συντεταγμένη

Μέρα: Πέμπτη
Τρόπος: με Πανσέληνο.
Τόπος: Οδός Ορφέως στο Γαλάτσι
Ώρα: καλή !

Έπεσε
πάνω στον συντελικό μου χρόνο
και ζήτησε να μάθει
την γεωγραφία του βυθού μου.
Συστήθηκε.
-Ένας περαστικός κομήτης με κόκκινη ουρά,
είπε με τα mail-ένια λόγια του.
Έτσι συστήθηκε.


-Ακούς Μαρία... ; με ρώτησε .
Και δεν απάντησα ξανά.
Δεν είπα λέξη.
Ανέβηκα στη κόκκινη ουρά του
κρατήθηκα από την αναμαλλιασμένη κόμη του
ψαχούλευα με τα δάχτυλα μου
την φωτεινή ανεμελιά του
κι ανέμελα
έφτασα στον πυκνό μικρό του πυρήνα.
Φτιαγμένο
από παγοκρυστάλλους.
Από νερό και αμμωνία
Η αμμωνία προκαλεί δάκρυα.

Δεν τόξερα !

Αυτή σε έστειλε, ε;;;
Έτσι ρωτάει κι αυτή.
Η παν-σελήνη μου.
-Ακούς Μαρία;;;

Δεμένη στον καρπό μου
η ολόγυμνη αλήθεια της
πάντα με γεμίζει και μ αδειάζει
με τις παλιρροϊκές δυνάμεις της.
Ακατανίκητη έλξη.
Έτσι η σελήνη μου.
Παραδίνομαι
και παρα-παρα-δίνομαι
και δεν με νοιάζει.
Κι αν χάσω
δεν θα ξε-χάσω.

Στης Μνημοσύνης τα νερά γενούν οι λέξεις.

Κρατιέμαι γερά σου λέω
Πήγαινέ με…
Κι ας εκτινάζομαι
με τις αλλόκοτες ταχύτητες σου
μια στο πριν
την άλλη στο μετά.
Πήγαινε με σ αυτήν…

Δευτέρα.
Δες την τώρα πάλι…
Πως καθρεφτίζεται πάνω μου
με την απανθρακωμένη άκρη της.
Έτσι κάνει πάντα..

-Ακούς Μαρία;;;

Εσύ μ ακούς, κομήτη μου;;;;
Γιατί σε ορφικούς ρυθμούς και μελωδίες
κατοικώ.
Κι ας λένε όλοι στο Γαλάτσι.
Ταξίδεψέ με μέσα απ τα άστρα
Πήγαινε με...

Κι εγώ

της κόμης σου

τις απολήξεις

θα σου στολίζω

με καταλήξεις-όμοιες

τραγουδιών

Άκου..

 
                                                  Προχωρώ στο κενό
                                                   και μπαλόνι λευκό
                                                    τη σελήνη κρατώ
                                                    το βάρος αψηφώ

                                                              Σου απαντώ…
                                      Το σύμπαν μου με δάκρυ θαρρώ πως φτιάχνω.
                                                        Νερό, αλάτι και βυθό.

                                                        Κι όλο αλλάζει …ναι
                                                πάνω σε τιτάνιες παρτίδες σκάκι
                                                 συγκρούσεις πρωτοπλανητών
                                     κι αντανακλάσεις αστεριών που γκρεμίζονται.

                                                             Ταξιδεμένε …

                                                                Εσύ !!!!
                                                         Εσύ πες μου…
                                                       Πες μου τι ξέρεις!   
                                                          Τι έχεις δει;;;;
                                                   Αληθεύει πως κάποτε
                                                          η σελήνη μου
                                                ήταν φλεγόμενος βράχος;;;

                                                            Αληθεύει;;;

παρατονισμοί

Εν πολλοίς
την πόλη
εγκαταλείπω
για δυο μέρες
να δύω
μακρυά σου…
για λίγο…
να λυγώ…
σε άμμο
μη σπάσω.

Απόπλους…
απ το λιμάνι .
Πόσο μοιάζουν όλα τα λιμάνια!
Σταυρόλεξο.
Εγώ το σταυρό
Εσύ τις λέξεις
Δυο ποτά στο μπαρ του πλοίου
σε περικλείω
πλέω
κλαίω
φτιάχνω κύμα …
κι αυτό τη σιωπηλή συντριβή μου.

Θυμάμαι…

Καλοκαίρι
Να μου μιλάς για έτη φωτός.
Το φως μου δεν έχει έτη…χε!

Επέμενες ότι
το αστέρι που βλέπω
ίσως να μην υπάρχει πια.
Το είχες γκρεμίσει ,ε;
Δεν ήξερα πως μιλούσες για μας.

Όλα μιλάνε για μας, το ξέρω πια!!!



Φτάνω κομμάτια, συνθέτω κομμάτια.
Η μελωδία.
Υπόκωφοι υγροί ήχοι
του άτολμου έρωτα
σε μυστικό ρυθμό.


Θέρος κι έρως
στο νησί.
Οι φίλοι.
Θέρμη και πλήξη
Αντιστάσεις που λιώνουν
στον ουρανίσκο μου
και κάνουν τις λέξεις
να χύνονται
παράτολμες
και
παρατονισμένες.

Ανάσα
Δύνη
Δεινή ανάσα
πόθου
Νυχτώνει πια
…να σχηματίσω την σελήνη.

Τη σχηματίζω
την κοιτώ
στου κύκλου της τα θυμικά
βλέπω εσένα
όλο να αλλάζεις.

Μου λέιπεις πολύ
πότε-πότε
και
ποτέ μα ποτέ
δεν θα μάθεις το βάθος
της πληγής που άφησες.
Ποτέ!
Δεν μπορείς!

Θέρος κι έρως
Ολόγλυφο σώμα μου
Δηναιές μου πληγές.
Άλλη μία.
Το αλάτι από πάνω της γλείφω
Με την ηδονή που απολαμβάνει
ένα παιδί το παγωτό του.



Ολοένα το ένα… στα δύο
Κι όλο δύω



Σελήνη μισή
κι άλλοτε σελήνη σε σχήμα νυχιού
να ξύνει πάνω μου
τις διαθέσεις της.
Ωδή μου κι οδύνη μου


Ολόγεμη σε ποθώ
Ακούς;;;
Ο λ ό γ ε μ η !!!

Ξημερώνει
κι
εξημερώνει ο ήλιος
κι
εξαλείφει τις πληγές
λένε

Αφήνομαι!

Te quiero
Te amoMi Terra
Κι έρω
στην άμμο
μητέρα

Θέρος κι έρως
Πηγή ζωής
Αλάτι, νερό , ιώδιο και ήλιος.
Διψώ
πολύ διψώ
και λαιμαργώ ζωή.

Μπήγω τα δάχτυλα στην άμμο
Θυμάμαι
μυρωδιά και στήθος μητέρας!!!


Θέρος κι έρως
Σε σκέφτομαι
Κυλά η ζωή
κι εγώ το σώμα μου στην άμμο
και την κρατώ στα χέρια μου σφιχτά.
Με πάθος την σφίγγω και με δύναμη
κι αυτή
έτσι,
την δύναμη παίρνει
και ξεφεύγει
και γλιστρά
από τα δάχτυλά μου.

Κι εσύ μητέρα
Πως άφησες το στήθος να σου κόψουν
…κι έπειτα έφυγες;;;;;

Τώρα;;;;

Δεν θα μεγαλώσω ποτέ.

Ασυγχώρητη!!!!!

again...

...the end