<Αμέθυστος>... το μπλε της θάλασσας και το κόκκινο του λιμανιού

 

Φ ε ύ γ ω. . .

καθώς
στο τρυγοκόφινο
οι ρόγες
ηδυπαθώς
περιμένουν
τον τρυγητή τους.

καθώς
σμίγουν
οι λέξεις
και εκστασιασμένες
φουσκώνουν
στις φλέβες
ξέφρενα
κύματα πάθους

θάλασσας… ταραχή
και
οίνου… πνεύμα

…πριν καν
στα βαρέλια
κοκκινίσει το κρασί !!!


Αναχώρηση…
και
στο λιμάνι
μεθυσμένες
ξεκουμπώνονται
κι άλλο …οι λέξεις.

Η αποβάθρα
ανεμίζει
αποχωρισμό
και
τα κύματα
γλείφουν
με μανία
το σκαρί
σαν νάναι
τελευταία φορά...


Λύνω τον κάβο…
και πάω
προς θάλασσες
χειμωνιάτικες
σε χρώμα
μαύρου μελανιού.

Να σου γράφω….υπόσχομαι

κι αμέσως
κάτω από τον ανέφελο
Αττικό ουρανό
και
πιο κάτω από τα σκούρα βλέφαρα μου
πυκνώνουν σύννεφα.
Μια τελευταία ματιά προλαβαίνει
να παγιδεύσει
το φωτεινό σου βλέμμα.

και για δες…

πρώτη φορά
στα χρώματα
του ουράνιου τόξου
δακρύζει
ο ουρανός μου


…γιατί ΥΠΑΡΧΕΙΣ και είναι ΘΑΥΜΑ !!!!!!

ΔΙ-ορισμός εκτός Αθηνών και ΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΔΥΟ-ορισμός εντός μου κι Ε Ν Ω Σ Η.

αναλώσιμα

Νίσυρος, Τήλος, Σάμος….